تاریخ:6 ماه و 17 روز ه.م
ب عزیزم
آروم از یک گوشهء باز موندهء این در، اومدی تو و برام نوشتی:
"دلم برات تنگ شده...وبلاگتو که می خونم ناراحت میشم چون همش نگاه تلخ به گذشته داره این یه واقعیته که آدم وقتی غمگین میشه دست به قلم میبره اما من مطمئنم که خیلی چیزهای مثبتی توی اونجا هست که میتونه برای ما جالب باشه، این طور نیست؟"
نوشتی"این نگاه کلی به همه چیز که گاهی گریبانگیر همه مون میشه آدمو تو زمان نگه میداره و هیچ نتیجه مثبتی نداره. ما ها خیلی درونگرا شدیم و دائم ذهنمونو با آنالیز اطرافمون مشغول کردیم این مشکل دوره سنی ماست و یه جورایی باید درستش کرد"
.
.
اومدم اینجا که بهت بگم نگاه کردم. به حال و هوای اینجا. به خاطرات ثبت شده و به تصویری از خودم که از بیرون این وبلاگ خیلی واضح میشد دید و من ندیده بودم. چون من تنها آدمی بودم که از این تو بهش نگاه میکردم نه از بیرون.
نوشتی" لطفا وقت هایی هم که احساس خوبی داری بنویس"
شاید حق داری. باید صادقانه تر ، از "همهء"من" مینوشتم و انگار مدتیه که نه همهء من رو دیدم نه همهء من رو نوشتم .پس دوباره شروع میکنم...... نقطه سر خط
امروز روز خوبی بود. آفتابی ،صاف، زیبا ،آروم
(بعضی روزا که خلوت تره از پنجرهء رو به حیاط ما صدای جنگل میاد و قطاری که هر از گاهی از وسطش رد میشه )
صبح رفتم خرید . برای خونه خرت و پرت خریدم .
برای زخم انگشتم چسب زخم خریدم.(نمیدونم چرا این موضوع ساده به ذهنم نرسیده بود که درد این زخم، با یه چسب کوچولو میتونست در طول یک هفته خیلی بهتر از این باشه!)
برای خودم یه ماتیک خیلی قرمز خریدم .
ظهر برای چند جا درخواست کار فرستادم هم کار تخصصی و هم کژوال. یه نگاه هم به لیست کارهای داوطلبانه توی شهر انداختم. تصمیم گرفتم از فردا دوباره با رزومهء کژوال هم دنبال کار بگردم و دوباره برم قاطی مردم شهر تا وقتی که بالاخره یا کار اصلی یا دانشگاهم رو به جایی برسونم.
بعد از ظهر به کارای خونه رسیدم و برای شام مون برنج و خورشت بادمجون درست کردم.
غروب لباس ورزشیم رو پوشیدم، ماتیک قرمزم رو زدم. کلاه لبه دارم رو سرم کردم، رفتم باشگاه و با کلی خانوم و آقای سرحال و پر انرژی ورزش کردم . تو راه برگشت هم فیلمی که از ویدئو کلوپ گرفته بودم رو به اون پسرک موطلایی خوش اخلاق پس دادم.
شب که برگشتم از برکت دی اکتیو کردن اکانت فیسبوکم به جای استتوس ها و کامنت ها چهارتا صدای آشنای دوست داشتنی رو از پشت خط تلفن از دور شنیدم و دو تا نامهء بلند بالا رو با ولع از توی ایملهام خوندم.
امشب توی آینه یه دختر خوشگل با لبای قرمز و چشمای براق دیدم که دلم براش تنگ شده بود.
ملالی نیست
فقط
گلاب به رویتان
گاه و بیگاه خودم را هی بالا می آورم
و خاطرات مهاجرتی ندارم برای گفتن
چون مدت مدیدی است که اینجا آبی تکان نخورده که بنویسم اش
زیاده عرضی نیست