از ژانگولری های ایرانی ها
تاریخ:نه ماه و 7 روز ه.م
امروز از محل کار والنتیری قبلیم(همون خانوم پیری های مهربون) این کارت تبریک تولد رو دریافت کردم! طفلکی ها با کلی محبت برام نوشتن و کارت رو پست کردن دم خونه .
حالا چه جوری باید واسه شون توضیح داد که تو مملکت ما بخاطر اینکه بچه های نیمه دومی یکسال زودتر برن مدرسه و یه وقت خدای نکرده از بقیه بچه های فامیل و در و همسایه عقب نمونن ،شناسنامه ها
رو تو شهریور میگیرن براشون!
.
.
بیخیالِ توضیح دادن میشم.برام نوشتن یه ایمیل تشکر
واسه اینکه روز تولدم به یادم بودن خیلی راحت تره
...
تاریخ:نه ماه ه.م
و در زندگی یک مهاجر شب هایی هست که عقل و منطق و مصلحت و خلاصه هیچ کوفتی از این دست توی مغزت کار نمیکنه.
تنها چیزی که میدونی اینه که در این لحظه فقط دلت یک چیز میخواد.این که همه چیز رو جمع کنی و برگردی به خونه ت.
آووووو ایران!
میگه: ور آر یو فرام؟
میگم: ایران.
اول با لبخند میگه آوو ایران و این "آوو ایران" رو با همون آوایی میگه که میگن آوو Germanyیا مثلا آوو Sweden یا حتی آوو Turkey !
بعد از چند ثانیه که یک کم بیشتر به خودش میاد و دوباره تو ذهنش مرور میکنه میگه
آوووووووووو ایرااااان!! و اینبار "آوووووووووو ایرااااان" رو با اون آوایی تلفظ میکنه که میگن آوووووووو Lebanon یا آوووووووو Iraq یا آووووووووو Afghanistan .
و من عقب عقب رفتنش رو می بینم از پشت صدای گرم و لبخند مهربونش.
.
.
چرا به کودک درونش حق ندم که عقب عقب بره وقتی خبر اولِ کشور امن و آرومش عکس ِ نمایندهء کشور من کنار هواپیمای بدون سرنشین با قابلیت هدفگیری مواد منفجره به سمت دشمنه!؟